Μια φορά κι έναν καιρό, τότε που όλα πάνω στη Γη ήταν αλλιώτικα, ο Ήλιος και το Νερό ζούσαν μαζί κι έκαναν παρέα. Ο Ήλιος πήγαινε συχνά επίσκεψη στο νερό, μα το νερό ποτέ δεν τον είχε επισκεφτεί.

• «Γιατί δεν έρχεσαι και συ στο παλάτι μου;»  ρώτησε μια μέρα, ο Ήλιος στο Νερό.

• «Δεν μπορώ, Ήλιε μου», απάντησε το Νερό. «Γιατί, αν έρθω, πρέπει να φέρω μαζί μου και όλους τους συγγενείς μου».

• « Και γι αυτό, καλό μου Νερό, ανησυχείς;», είπε ο Ήλιος. « Το παλάτι μου είναι τόσο μεγάλο. Έχει χώρο για όλους σας. Ελάτε και μη νοιάζεστε καθόλου», είπε αποφασιστικά ο Ήλιος.

Έτσι , το Νερό μάζεψε όλους τους συγγενείς του και κίνησαν για το λαμπρό παλάτι του Ήλιου. Ήταν το νερό της θάλασσας, των ποταμιών, το νερό των πηγών και των λιμνών. Ήταν  οι βροχές, οι θύελλες και οι καταιγίδες, ήταν και τι δεν ήταν…

Όταν έφτασαν στο παλάτι του Ήλιου, εκείνος κατέβηκε να τους υποδεχτεί.

• ‘Καλώς τους», πρόφτασε να πει, μα πριν αποσώσει τα λόγια του, το Νερό χύθηκε μέσα στο παλάτι και πλημμύρισε τα πρώτα πατώματα.

Ο Ήλιος, ξαφνιασμένος, έτρεξε και ανέβηκε στα τελευταία πατώματα, μα έβλεπε, με τρόμο, το Νερό να γεμίζει το παλάτι του.

• «Σου το’ πα πως είμαστε πολλοί» του είπε το Νερό, καθώς έβλεπε τον Ήλιο να χλομιάζει όλο και περισσότερο. Τώρα όμως δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω».

Ο Ήλιος έβλεπε το νερό να προχωρά σιγά σιγά να γεμίζει και τα υπόλοιπα πατώματα του παλατιού. Αναγκάστηκε να ανέβει στη στέγη. Το Νερό όμως, στα γρήγορα σκέπασε και τη σκεπή. Τότε ο Ήλιος κάνει έναν πήδο κα φράααπ, ανεβαίνει στον ουρανό.

Από τότε άρχισε να μένει εκεί. Κι εκεί είναι ακόμα και σήμερα.